หนุ่มมาร์ท กับ สาวใส

เนื้อเรื่อง

              

ฉันชื่อ มิโกะ ตอนนี้เรียนอยู่ม.3มีทั้งหมด 6ห้องฉันอยู่ห้อง 1(เรียนเก่งนะเนี่ย)
ในร.ร มัธยมเอกชนแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ฉันแอบชอบพี่ม.4มีทั้งหงมด 6ห้องพี่เค้า
อยู่ห้อง 1เหมือนกัน คนหนึ่งตั้งแต่ฉันอยู่ม.2ห้อง3 ตอนนั้นพี่เขาอยุ่ม.3 ห้อง1เขาหล่อมากแต่หยิ่งนิดๆ เขาชื่อว่า  ยูยะ ฉันเคยเอาของขวัญวันให้พี่เกิดใส่ตู้ล็อกเกอร์ของเขา แต่ไม่รู้ว่าเขา
จะชอบหรือป่าว ของสิ่งนั้น คือ หนังสือการ์ตูน(แนวสืบ)ฉันก็ชอบอ่านเหมือนกันนะ และก็ดอกกุหลาบสีขาว(ชอบเหมือนกัน) ฉันเป็นคนแปลกเพราะชอบเอาของหรือสิ่งที่ตนเองชอบให้เขา และเพื่อนๆที่รู้จัก(ไม่ใช่ของเก่านะ ของใหม่) แต่เพื่อนฉันเข้าใจ อ่อ.. ฉันมีเพื่อสนิท
กันมากๆชื่อว่า  ไอริน อยู่ห้องเดียวกัน บอกไว้ก่อนนะตอนที่เธอพึ่งเข้ามาใหม่ๆ เธอนะเอ๋อมากๆ คูให้นั่งข้างโต๊ะฉันเลยรู้จักกัน เธอเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น- อังกฤษ สดใสน่ารัก มีแฟนแล้ว แฟนเธออยู่ม.4 (ห้องเดียวกันกับพี่ยูยะนั่นแหละ)ชื่อไค เหลือแค่ฉันคนเดียวที่ยังขาดแฟนเฮ้อ!เซงจริงๆ  

วันนี้วันจันทร์เป็นวัน เปิดเรียนวันแรกฉันดีใจมากๆ ที่จะได้เจอไอริน (และพี่ยูยะ
ด้วย)ทำเหมือนไม่ได้เจอมา 10 ชาติงั้น(เมื่อวานก็ออนM ยังได้คุยกัน) ในชั่วโมงเรียนคณิตศาสตร์ และ วิชา วิทยาศาสตร์ เป็นวิชาที่ฉันเกียจมาก เพราะต้องมีการคำนวณ ฉันก็เลย
ตกวิชานี้อยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ ฉันเลยหันไปคุยกันไอริน ซึ่งเธอก็นั่งข้างๆฉัน
 พอตอนกลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกันในขณะที่รอรับอาหารอยู่ และแล้วฉันก็ต้องตลึง ฉัน
เห็นพี่ยูยะนั้นเขาควงผู้หญิงมาด้วยกัน "ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเขา" ไอรินกระซิบข้างๆอย่างเบาๆ ฉันเจ็บใจ แบบอยากจะฆ่ายัยนั่นให้ตายกลางโรงอาหาร  เขายิ้มแย้มใส่กันอย่างมี
ความสุข จุ่..จุ่.น้ำตาฉันมันก็ดันไหลออกมาอย่างแรง อย่างไม่สิ้นคิดเลย

"บ้าจริงออกมาทำไมเนี่ย"

ฉันร้องไห้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ร้องไห้ เสียใจอย่างแรง 
แล้วไอรินก็เข้ามาปลอบ

 "ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันให้ไอ่แฟนเราหาให้เอาหล่อๆกว่านี้เลย นะ"

ความเสียใจของฉันก็เริ่มลดลง ฉันคิดว่าจะพยายามลืมคนนั้นให้ได้เขามีแฟนแล้ว
เราอย่าไปยุ่งกะเขาเลย ฉันคิดจะตั้งใจเรียนให้มากขึ้นโดยเฉพาะวิชา คณิตกับวิทยาศาสตร์
 จะให้พูดง่ายๆก็เรียนเก่งเพื่อประชดความรัก ฉันจะต้องคว้าอันดับต้นๆให้ได้(เออ..เราลืม
กินข้าวกลางวัน 2 คนกับไอริน ตอนเย็นต้องรีบกลับบ้าน เพราะมานหิวมาก)  พอตอนกลับ
บ้านฉันกลับบ้านกับไอริน(ทุกวันเลย) และแฟนของเธอ บ้านของฉันกับไอรินอยู่ไกล้มาก
ห่างกันแค่ 5หลังเอง ฉันถึงบ้านแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ตู้เย็น ไม่มีไรเลย มีแต่ผักสดล้วนๆ แต่
โชคเข้าข้าง มี มาม่า อยู่ในตู้กับข้าว ฉันรีบกินเพราะมันหิวมาก  แล้วไปทำการบ้านต่อ วิชา ดนตรี (แต่งเพลงหนะฉันถนัดนะ) แต่เหลือการบ้านวิชา วิทยาศาสตร์(ให้คำนวณอีกแล้ว)
เอาไว้ถามไอรินดีกว่า(แฟนมานติวการบ้านวิชานี้เก่งมาก) แล้วไปออนM ดีที่มีคนออนแต่
คนที่ออนแต่คนที่ออนไม่ใช่ไอริน กลายเป็น พี่คนที่ฉันชอบฉันรีบ Block ทันที(อ่อ!ลืม
บอกไปว่าพี่เขาเล่น M ด้วย) จากนั้น ไอรินก็ออนตามมา ฉันบอกเรื่องที่ฉัน Block เมล์พี่
ยูยะไว้ (ที่ฉันรู้เมล์พี่ก็เพราะว่าฉันถามแฟนไอรินไง) ฉันไม่กล้าที่จะคุยกับพี่กลัวพี่เค้า
ถามว่า ร้องไห้ตอนกลางวันทำไม และฉันไม่ลืมที่จะถามการบ้านวิชา วิทยาศาสตร์
(โชคดีที่แฟนไอรินอยู่ม.4)  ฉันคุยกับไอรินจนถึงประมาณ 2 ทุ่มครึ่งแล้วไปอาบน้ำ และ
ก็มาคุยต่อ จนถึงเกือบ5 ทุ่ม และหลับอย่างไม่รู้ตัว

วันนี้วันอังคาร เช้าแล้วรีบแต่งตัวไปโรงเรียนดีกว่า เด๋วไอรินมารอแล้วจะเสีย
เวลา พอวิชาวิทยาศาสตร์วันนี้รอดตัวไปที่ทำการบ้านได้และถูกเกือบทุกข้อ โดยเพื่อน
ในห้องแต่ละคนผิดหมดก็มีเลยโดนหักคะแนน(โหดจัง!)  พอตอนกลางวันฉันกับ
ไอรินไม่กล้าไปกินข้าวที่โรงอาหารฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เค้า  ฉันและไอรินซื้อน้ำกับ
มาม่ามากินกัน แลซัดอย่างเต็มที่ในขณะนั้นพี่ไคก็เดินมา

 "แหมยัยไอรินไม่บอกกันบ้างเลยนะว่ามากินข้าวที่นี่ ตามหาแทบแย่"ไคพูด
กับไอรินอยู่ข้างหลัง

                    "ขอโทษนะฉันลืมบอกไป"ไอรินตอบ"แล้วต่อไปคงลืมฉันอีกละมั้ง"
ไคประชด

                    "ต่อไปจะโทรไปบอก"แล้วทั้งสองก็เงียบไป

                    "ไคเรานั่งแถวนี้แหละ" เสียงพี่ยูยะแทรกมา

                   "เอ๊ะ พี่ยูยะกินข้าวที่นี่หรอคะ"ไอรินถาม

                    "อืม"

                    "ทำไมไม่กินข้าวที่โรงอาหารละคะ"ไอรินถามอีกที

พี่ยูยะเข้ามานั่งใกล้ฉัน ตอนนี้ใจขอฉันเริ่มฟุ้งซ่านขึ้นมาแล้ว ยัยไอรินไม่สน
ใจฉันแล้วมันคุยกันแฟนอยู่

                      "ที่นั้นคนเยอะพี่ขี้เกรียจรอ และน้องหละทำไมไม่กินข้างที่โรงอาหาร " ซวยแล้วซิ

                     "คือ...หนูกินข้าวที่ร.รไม่บ่อย คะ ไม่ค่อยชอบอาหารบางรายการซักเท่าไหร่"

                "เมื่อวานมิโกะออนMป่าว   ไคบอกแล้วนะว่าน้องขอเมล์พี่"
 " คะ หนูออนแต่ต้องรีบทำงานที่ค้าง หนูไม่อยากคุยกับใครเลยออกคะ"เราก็หกอย่างหน้า
ด้านๆ

"อ่อ พี่นึกว่าน้องBlockเมล์พี่ซะอีกนะเพราะพี่ไม่ค่อยมีคนคุยด้วยเลย แล้วเมล์น้อง
ที่มีคำว่า มิยาโนะ ใช่ปะ"

                      "คะ ทำไมหรอคะ" เราถามตอบบ้าง แล้วพี่รู้ได้ไงวะ

                      "ไม่มีละกินต่อดีกว่า"

 (ทำไมแฟนเค้าไม่มาหรอ งง!จริงๆ) ตอนบ่ายมีการแข่งขันบาสเกตบอลม.4 นักเรียนทุกคนต้องมานั่งดู นั่งเชียร์ จึงไม่ได้เรียนและไอรินรู้สึกว่าจะตื่นเต้นมากเชียร์แฟนตัวเอง ดังเป็นบ้าเลยฉันบอกให้เบาๆก็ไม่ยอม  ฉันต้องอยู่ข้างสนามบาสกับเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิมอีกคนหนึ่งชื่อ ไอโกะ  เพราะ ฉันได้รับเลือกให้เป็น หน่วยปฐมพยาบาลฉุกเฉิน ในระหว่างการ
แข่งขันมีคนบาดเจ็บเยอะมากฉันก็ทำไปเรื่อยๆแต่ไอโกะไม่ทำอะไรเลย ดูแต่พี่ยูยะเล่นอยู่ได้

                      " นี่ไอโกะไม่คิดจะช่วยกันบ้างหรอ"ฉันด่าเธออย่างหมดอารมณ์

                      "เออ เดี๋ยวก่อนซิดูพี่ยูยะแข่งก่อน กำลังสนุกเลย"

ฉันไม่สนใจอะไรได้แต่ปฐมพยาบาลอย่างเดียว  ในระหว่างการแข่งพี่ยูยะเค้า
ชู้ตบาสแล้วล้มจึงต้องปฐมพยาบาล(ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ เพราะปฐมพยาบาลคนอื่นอยู่
งานยุ่งมาก!) เพื่อนๆนำตัวมาไว้ที่ข้างสนาม

          " นี่ๆน้องคนนั้นั่นแหละเสร็จแล้วใช่ไหม!มาปฐมพยาบาลตรงนี้หน่อย"
เค้าชี้มาที่ฉัน

         " ค่ะ มาแล้ว มาแล้ว" ฉันรีบวิ่งไปพี่ยูยะกำลังนอนอยู่ ฉันรีบทำโดยไม่คิดอะไร

        "โอ๊ย! เบาๆหน่อยซิ เจ็บนะ"

       "ค่ะขอโทษค่ะ"  ไม่รู้จะร้องทำไมแผลนิดเดียวเอง

ผลการแข่งขัน คือ ห้องม.4ห้อง1ได้ที่1 ส่วนที่ 2 คือ ม.4ห้อง5

วันต่อมา  ตอนเช้า วันนี้ไอรินอารมณ์ดีมากเรื่องแฟนที่แข่งบาสได้ที่ 1 เธอชม
แฟนมาตลอดทางเลย พอถึงร.ร ฉันเห็นพี่ยูยะยืนอยู่หน้าร.ร เหมือนรอใครซักคน

 " ไค หวัดดีมานี่หน่อยซิ ฉันมีเรื่องจะปรึกษา" พี่ยูยะก็ฉุดพี่ไคไป

 " ไปไหนกันเนี่ยยังชมแฟนไม่เสร็จเลย"ไอรินตะโกนลั่นเลย

ฉันรีบเดินเข้าร.รไปจนไอรินตามไม่ทัน  ฉันหยุดอยู่ที่มินิมาร์ทของร.ร

"นี่ไม่คิดจะรอกันบ้างหรือไง"

"ฉัน...เออ... ฉันหิวข้าว  เออ..ใช่.ฉันหิวข้าว"

"เป็นอะไรพูดติดๆ ขัดๆ มีอะไรหรือป่าว"

"เปล่าซะหน่อย"

ฉันรีบเข้ามินิมาร์ทซื้อขนมปังมากิน จริงแล้วไม่หิวหรอก  แล้วก็เดินขึ้นห้อง ในคาบเรียนที่ 1 วิชาภาษาอังกฤษครูไม่อยู่เลยเป็นคาบว่าง  อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของไอรินก็ดังขึ้น

        "ฮัลโหล"

    "อยากถามเบอร์โทรศัพท์ของมิโกะหน่อย"

    "มีไรหละพี่ไค ทำไมหรอ ชอนมิโกะป่าว!เนี่ย"

        "ปะ..ป่าวนะ คือเรื่องมันยาว พอตอนกลับบ้านเราจะเล่าให้ฟังและอย่าบอกมิโกะหละ"

        "ทำไมหละ"

        "เออ..หนะบอกมาก่อน"

        " 01-xxxxxxx"

        "ขอบใจนะ"
    "จ้า... คิดถึงนะตอนกลางวันเจอกัน"

                เธอวางโทรศัพท์ลง ฉันสงสัยเลยถาม

          " มีอะไรหรอไอริน  เหมือนเรียกชื่อฉันด้วย"

           "ไม่มีอะไรหรอก ไคโทรมาว่าคิดถึงเท่านั้นเอง"

        พอคาบที่ 2,3 เป็นวิชา เพศศึกษาได้ไปเรียนกับพี่ม.4 ห้อง 1 ไม่สนุกเลย
พี่ก็มัวแต่แกล้งอยู่ได้แทนที่จะดูแลน้อง และมีอยู่2คนที่ไม่ทำอะไรเลยมัวแต่นั่งคุย
กันไม่รู้จะทำอะไร แล้วยิ้ม

                "มิโกะ กินข้าวแล้วเราไปกันเถอะ"

                "เดี๋ยวเราตามไปนะ"

        วันนี้ที่โรงอาหารมีเมนู บะหมี่ เลยตกลงกินข้าวที่โรงอาหาร ฉันคิดว่าจะต้องถาม
ให้ได้ว่าผู้หญิงที่ควงมากับพี่ยูยะ ในเปิดเรียนวันแรก นั้นคือใคร ให้ได้เพราะวันนี้ใจมันอัดดั้นมานาน  พี่เขามาแล้ว เราไม่กล้าบอกทำไงดี อื้มเราซะอย่าง

                "พะ..พี่ ยูยะ...คะ..ผู้หญิงที่เดินควง...มากับพี่ในวันเปิดเรียนคือคะ....ใครกัน"

                "อ๋อ น้องสาวพี่เองมันอยากให้ใครอิจฉาว่ามีแฟนเลยขอควง 1วัน"

        อ่าวซวยเลยแล้วที่เราร้องไห้วันนั้นหละเข้าใจผิดไปเอง   ตอนเย็นฉันเอาของไปไว้ตู้ล็อกเกอร์ เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งเขียนติดหน้าตู้ฉันว่า

" ถ้าอยากพบคนที่ชอบ มิโกะเจอกันพรุ่งนี้ที่หน้าร.รตอนเช้าจะยืนรอนะ"

ใครหนะ ล้อเล่นกันหรือป่าว วันนี้ฉันกลับบ้านคนเดียวไอรินไปกับไคไม่รู้มีอะไรกัน พอถึงบ้านก็มีคนโทรศัพท์มา

        "ฮัลโหล"

"น้องคับ พี่ชอบน้องหนะ พี่คิดถึงด้วย แค่นี้ก่อนนะ"

แล้วเค้าก็วางไปไม่รู้ใครโทรมากันเสียงผู้ชาย แปลก วันรุ่งขึ้น วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ แม่เลยสงสัยว่าเป็นอะไรฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าเป็นอะไรตอนกินข้าวไอรินโทรมา

        "มิโกะ  ฉันต้องไปช่วยงาน ของไคหนะ เธอไปร.รก่อนนะไม่ต้องรอฉัน"

เดี๋ยวนี้ยัยไอรินเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนละ ฉันเดินไปร.ร ไอรินมันเป็นอะไรหนะตั้งแต่เมื่อวานละ เมื่อกไล้ร.รเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

        "ฮัลโหล  พี่ไคทำไมหรอคะ"

        "ไกล้ถึงร.รยัง"

        "ค่ะไกล้ถึงแล้ว"

        " อืมแค่นี้นะ"

ฉันพึ่งนึกได้ว่า คนที่ชอบฉันจะรออยู่ที่หน้าร.ร ฉันรีบวิ่งอย่างสุดชีวิต เมื่อถึงร.รไม่มีใครยืนอยู่หน้าร.รเลยนอกจากพี่ยูยะเท่านั้น แล้วพี่เขาพยักหน้า

"พี่นี่แหละที่ชอบน้อง เมื่อวานพี่เป็นคนโทรไปเอง   ขอโทษนะ " ฉันเกือบช็อค

"แล้วตอนที่พี่อยู่ม.3พี่ได้ของขวัญหรอป่าว"

"อ๋อ  ที่หนังสือ กับดอกกุหลาบชาปะ พี่ชอบมาก เพราะไม่เคยมีใครให้แบบนี้เลย"

ฉันกับพี่เดินเข้าไปในร.ร และไอรินก็เดินตามมาแล้วบอกเรื่องทั้งหมดให้ฟ้ง

        หลังจากนั้นฉันกับพี่คบกับได้ไม่นานก็เป็นแฟนกัน